Licznik

STOWARZYSZENIE PRUS

FORUM PRUSÓW

STAROPRUSKI DĄB

LOŻA STAROPRUSKI DĄB

KOCHAJMY KURPIE

LINKI
Kurpiowska kultura bartnicza

KURPIOWSKIE PUBLIKACJE

KURPIOWSKA SCHADZKA

GAZETA KURPIOWSKA

Kontakt puszczaki@prusowie.pl

NOWOŚCI

EPILOG BADAŃ HISTORII PRUSÓW
Legendy Kijowa
Projekt Wyspa aktualizacja
ANEKS II
PRUS MAZUR KURP
Faustin Wirkus
Cyprian Kamil Norwid
Zajączkowski
Dywizjon 303 Józef Polilejko
JÓZEF BRULIŃSKI
Why Russia Will
Lose Kaliningrad
Kurpie: opowiadanie Historyczne - Our Digital Library
ANEKS I
PRUS MAZUR KURP
Film o języku Prusów
(do pobrania)
PRUS MAZUR KURP
Spis treści niekompletny
Listy o Prusach
O reslawimację Niemiec wschodnich
RADOMIŃSKI
POLSKA POMIĘDZY MŁOTEM A KOWADŁEM
BIAŁORUSINI I POLACY
Zdzisław Radomski

PILEWSCY SAGA

Grzegorz Białuński

RÓD PRUSA KLECA

PUBLIKACJE

Spis treści niekompletny

PUBLIKACJE

Aneks I

PUBLIKACJE

Aneks II

<< Wybitni Prusowie home

GENERAŁ ZDZISŁAW KOSTECKI I JEGO RÓD

Ród Kosteckich pieczętuje się wieloma herbami, jak zresztą dużo innych rodów w polskich herbarzach. To samo nazwisko, ale inny herb może znaczyć, i nie koniecznie, że jest inna nie spowinowacona rodzina pomimo tego samego nazwiska. Cytowany poniżej Statut Kazimierza Wielkiego jest wytłumaczeniem tego dość powszechnego zjawiska w polskiej heraldyce. Ród Kosteckich najwcześniej w herbarzach odnotowany jest pod herbem Prus II już przed 1500-tnym rokiem.

Posiadamy użyczony rękopis generała z frontu I-szej wojny światowej. Dostępny dla zainteresowanego wydawcy.

Statut Kazimierza W. z r. 1347 orzekł, iż za życia ojca syn nie może pieczętować się inną, niż ojciec jego, pieczęcią; to się znaczy, iż po śmierci ojca mógł herb odmienić. Jakoż do czasów Kazimierza W. tylko syn najstarszy dziedziczył herb ojcowski w nienaruszonym kształcie, każdy zaś z młodszych synów musiał herb ojcowski dla siebie odmienić.

osteccy od wieków byli szlachtą drobną, licznie rozrodzoną. Na przestrzeni XVI-XVIII wieku, wiele rodzin o tym nazwisku zdeklasowało się, ponieważ ich przedstawiciele broniąc się przed całkowitym zubożeniem osiadali w miastach, chwytając się rzemiosła lub handlu i tym samym tracąc prawa przysługujące szlachcie. Ci, którzy zostali odnotowani w herbarzach, stanowili tylko pewien procent całej masy Kosteckich rozsiedlonych na terenie dawnej Polski.¹
Obecnie w Polsce żyje niecałe 7000 osób o nazwisku Kostecki. Statystycznie rodziną "starą" jest rodzina notowana od XVI wieku. Liczy ona do 1000 osób, jednak przeważnie 200-600 osób. Wynika z tego, że może istnieć kilka (-naście) nie powiązanych ze sobą genetycznie rodzin o nazwisku Kostecki.
Jednym, z potwierdzonych źródłowo miejsc, gdzie na przełomie XV i XVI wieku ukształtowało się nazwisko "Kostecki", jest wieś Kostki, wcześniej zwana też Kostczycami, położona koło Buska, w powiecie wiślickim dawnego województwa sandomierskiego. Tu, w XIV i XV wieku występowali przedstawiciele rodów Osoryów i Gierałtów, którzy do swoich imion dodawali przydomek "de Kostki".2 Obok nich, żyli też członkowie rodu Prusów, których Długosz określił jako "plures nobiles colentes pro se agros" (liczni rycerze sami uprawiający swe role), i o których twierdził, że są "de progenie sancti Stanislai".3
Na terenie województwa sandomierskiego w wieku XVI znajdowało się w 374 parafii obejmujących 2586 wsi. We wsiach było 11465 łanów kmiecych, czyli gospodarstw oraz 261 łanów szlachty zagrodowej, tzw. bezkmiecej. Wśród tych miejscowości zlokalizowano kilkanaście miejscowości zamieszkałych przez rycerzy z rodu Turzynów, którzy poczuwali się do wspólnoty rodowej ze św. Stanisławem, i którzy później, dzięki podobieństwu godeł herbowych, utożsamili się z rodem Prusów. Większość z tych wsi, była umiejscowiona na południowy zachód od Wiślicy, wzdłuż lewego brzegu rzeki Nidzicy.⁴
Czasław (1389), Miczka, Mszczuj, Andrzej i Jaśko, synowie nieznanego z imienia Turzynity, właściciele wsi Czasławice, w 1364 roku zamienili z królem Kazimierzem Wielkim część wsi położonej w województwie krakowskim na Mokrzyska położone w województwie sandomierskim, sąsiadujące przez drogę ze Szczepanowem, także gniazdem Turzynów. W tym samym czasie zjawili się w Mokrzyskach i Szczepanowie inni Turzynici: Imram, Pełka i Stanisław (1415), bratankowie Andrzeja z Mokrzyska, niewątpliwie bliscy krewni wyżej wspomnianych.⁵
Spośród wielu znanych Turzynów, imię Imbram vel Imram (Emeryk) nosił jedynie Imram z Mokrzysk, a wśród właścicieli Kostek, także występuje Imbram (1450), zapewne przodek nieznanego z imienia Imbramowicza (1504), dziedzica działu w Kostkach Małych. Żoną jednego z nich była prawdopodobnie Katarzyna Imbramowa (1494) z Małych Kostek. Źródła notują też Imbrama Kosteckiego (1525), dziedzica działu w Kostkach. Być może, jest on tożsamy z Mikołajem Imbramem (1511, 1530) z Kostek, komornikiem sądu ziemskiego sandomierskiego.⁶
Ta zbieżność imion, daje jednak nikłą podstawę do twierdzenia, że Prus-Kosteccy wywodzili się z rodu Turzynów. O tym, może raczej świadczyć bliskość zamieszkania Turzynów, notowanych w Mietlu pod Stopnicą.⁷ W 2 połowie XIV wieku właścicielem w Szańcu pod Buskiem, był Grzegorz herbu Prus.⁸

1 Heraldyka notuje kilkanaście rodzin tego nazwiska i różnych herbów: Dąbrowa, Jastrzębiec, Korczak, Korwin, Kozieł, Leszczyc, Leszczyc odm. (nob. 1768), Nałęcz, Ostrzew, Prawina (nob. 1844), Prus II, Rogala, Rudnica, Ślepowron i herbu własnego. A. Boniecki, Herbarz Polski, t. XI, Warszawa 1907, s. 348 - tłumaczy występowanie wielu rodzin Kosteckich różnych herbów tym, że "Jest wieś Kostki w powiecie wiślickim zwana dawniej Kostczycami, są wsi Kostki na Mazowszu zamieszkałe przez liczną szlachtę, trudno też dojść, skąd, który ród Kosteckich pochodził". Boniecki przy opracowywaniu swojego herbarza korzystał z informacji zawartych w "Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich" (SGKP), gdzie pod hasłem "Kostki" wymieniono kilka wsi na Mazowszu, które faktycznie noszą nazwę Rostki. Na Mazowszu i Podlasiu, obecnie istnieje tylko jedna miejscowość o nazwie Kostki (daw. Ziema Mielnicka). Już nie istniejącą wsią była Kępa Kostecka (gmina Iłża, pow. radomski, woj. Mazowieckie). Także, na terenie powiatu konińskiego w 1592 r. notowano wieś Kostki. Był to prawdopodobnie przysiółek lub osada folwarczna, którejś z wsi: Królikowo, Łagiewniki i Biała, stanowiących zwarty kompleks majątkowy. Z czasem Kostki mogły zostać wchłonięte przez jedną z sąsiednich wsi. Co do nazwiska Kostecki, to mogło też powstać od przydomka. Źródła notują Stanisława Kostkę, właściciela w Jaroszewicach Wielkich w powiecie konińskim, który z żoną Dorotą, miał m. in.: Andrzeja (1465 - †przed 1494) i Stefana. Z nich, Stefan Kostka sprzedał w 1482 r. część swoją dziedziczną w Jaroszewicach, bratu rodzonemu Andrzejowi Kostce [Teki Dworzaczka 5064 (Nr. 25 I. i Rel. Kon. 25), f. 103v)].

2 A. Boniecki, Herbarz Polski, t. XI, Warszawa 1907, s. 348; Kartoteki Pracowni Słownika Historyczno-Geograficznego Instytutu Historii PAN w Krakowie. Wypisy otrzymane dzięki uprzejmości dr Franciszka Sikory.

3 J. Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, red. A. Przeździecki, T. 3, Cracoviae 1864, s. 97.

4 J. Chwalibińska, Ród Prusów w wiekach średnich, Rocz. Tow. Naukowego, z. 2, rocz. 52, Toruń 1948, s. 85.

5 Ibidem, s. 83, 84.

6 Przyp. 2.

7 Ibidem, s. 89. Chwalibińska sugeruje, że na omawianym terenie etnicznego rodu Prusów nie było, gdyż od Turzynów dzieliło ich odrębne pochodzenie i odrębny obszar osadniczy. Rycerzy używających herb Prus w stosunku, do których nie udało się jej udowodnić, iż wcześniej bezsprzecznie byli Turzynami, także hipotetycznie przypisała do rodu Turzynów.

8 Słownik Historyczno-Geograficzny woj. krakowskiego w średniowieczu, cz. II, z. 1, Wrocław 1989, s. 157. Koło Stopnicy leży wieś Stare Prusy (Prussi). Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z XV wieku, a jej nazwa może wskazywać na osadnictwo pruskie. Wikipedia

HERBARZ SZLACHTY POLSKIEJ SEWERYN URUSKI

Zdzisław Andrzej Kostecki urodził się 27 listopada 1864 roku we Lwowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodommerii, w rodzinie Macieja i Marii Miksz (Mikosz?) 20 kwietnia 1897 roku w Zarzeczu zawarł związek małżeński z Jadwigą Marią z Markiewczów herbu Dunin. W 1879 roku wstąpił do korpusu kadetów. W latach 1915-1917 był komendantem c.i k. 6 Galicyjskiego Pułku Ułanów.
Pod koniec listopada 1918 roku objął dowództwo 6 Pułku Ułanów Jazdy Lwowskiej, a 11 września 1919 roku 6 Pułk Ułanów Kaniowskich. 25 września 1919 roku został dowódcą 2 Brygady Jazdy . 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 11 czerwca 1920 roku, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, Naczelny Wódz nadał mu tytuł generała podporucznika kawalerii. 30 stycznia 1921 roku mianowany dowódcą miasta Krakowa. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Generalnego. Następnie był komendant Obszaru Warownego „Kraków”. Z dniem 1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Przeniesienie w stan spoczynku miało nastąpić w stopniu rzeczywistego generała podporucznika. 5 maja 1922 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 marca 1922 roku o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, na podstawie której w miejsce dotychczasowego stopnia generała podporucznika został wprowadzony stopień generała brygady. Jako oficer w stanie spoczynku został zatrzymany w służbie czynnej i pełnił ją w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Z dniem 31 sierpnia 1924 roku został zwolniony z czynnej służby wojskowej. 19 stycznia 1925 roku Prezydent RP, prostując dekret z 26 października 1923 roku, przyznał mu stopień tytularnego generała dywizji. Na emeryturze mieszkał w Krakowie. Zmarł 22 lutego 1947 roku w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Wikipedia

Awanse
         chorąży - 1885
         porucznik - 1887
         starszy porucznik - 1890

         rotmistrz II kl. - 1897
         rotmistrz I kl. - ?
         major – 1910

podpułkownik – 1914
pułkownik – 1915

         tytularny generał podporucznik - 11 czerwca 1920
         generał brygady - 1 czerwca 1922
         tytularny generał dywizji - 19 stycznia 1925
>

Odznaczenia,

    Żelazny Krzyż za I-szą Światową Wojnę nadany przez Austriaków
    Oficerski (francuski) Krzyż Legii Honorowej nr 27915 nadany przez prezydenta Francji
    Krzyż Walecznych nr 6214
    Medal za Wojnę 1918 - 1921 Dok.V 47/28
    Medal X-lecia Odzyskania Niepodległości Dok.F6/29

Wojenne notatki Z. Kosteckiego

MAIL: PRUS@PRUSOWIE.PL

Początek Strony