RÓD ŁĄTKIEWICZÓW HERBU PRUS I

Rodowym dokumentem wraz z historią rodu Łątkiewiczów podzielili się potomkowie tego rodu z Serbii Nemanja Ristic i z Ukrainy. Pani Tamara Łątkiewicz prowadzi genealogiczne badania całego rodu i jest żoną Pana Jerzego Łątkiewicza z Łucka na Ukrainie. Poniżej przedstawiony jest dokument potwierdzający rodu szlachectwo. W Herbarzu Uruskiego ród jest już notowany w 1622 roku herbu Prus I i niewątpliwie oprócz poniższych gałęzi tego rodu są jeszcze inne.

My niżej podpisani Obywatele, Ziemianie, Urzędnicy Guberni Podolskiej ur. Ludwika i Antoniego Łątkiewiczów braci rodzonych, niemających dokumentów w tym czasie szlachetną ich rodowość dowodzących i próbujących, a bardziej sposobności wyszukania tychże dla odległości miejsca województwa i powiatu krakowskiego skąd początek pochodzenia swojego stanowią. Lecz używając dobrodziejstwa prawa 1785 roku dnia 21 kwietnia pod tytułem “O zarządzeniu guberni o dworzaństwie przypisanego” szlachcie nie mogącej okazać swej dokumentami autentycznymi rodowitości szlacheckiej, świadectwem dwunastu szlachty wesprzeć pozwalają czego przez Najjaśniejszego Pawła Pierwszego Imperatora szlachcie pod jego berłem żyjącej w egzekucję poddanego, a przez Najjaśniejszego Aleksandra Pierwszego Imperatora Samowładcy Wszech Rossyi szczęśliwie nam panującemu potwierdzonego. Jako tenże urodzony Ludwik i Antoni Łątkiewiczowie są synami z niegdyś urodzonych Pawła i Jadwigi z Jakubowskich Łątkiewiczów małżonków wnukami, po których wieś nazywającą się Tylicz w województwie krakowskim nad samą granicą węgierską dziedziczna, natychże urodzonych Łątkiewiczów po ich antenatach pozostaje, i że ich ojciec, dziad i pradziad w województwie krakowskim posesję dziedziczną miewali i niewątpliwym klejnotem szlachectwa szczycili się i szczycą, że nawet od dawna szlachetna ich familia herbu Prus I-mo czyli Turzyma zwanego używała i tymże herbem dotąd zaszczyca się. Które szlachectwo niewątpliwej szlacheckiej rodowitości tychże urodzonych Ludwika i Antoniego Łątkiewiczów braci przy wyciśnieniu herbowych naszych pieczęci rękami własnymi stwierdzamy i podpisujemy. Działo się w Hajsynie Guberni Podolskiej dnia 20 Maja 1802 roku.

Historia rodziny zaczyna się od Pawła Łątkiewicza ze wsi Tylicz woj, krakowskie. Poślubił Jadwigę z Jakubowskich. Mieli syna Józefa żonatego z Katarzyną Kollowartów z którą było dwóch synów Antoni (1781) i Ludwik którego syn Jan w 1802 roku wstąpił w służbę wojenną Jego Imperatorskiej Mośći. Syn Józefa Antoni Łątkiewicz, żona Julia Czechowska, miał synów Justyna (1804-1848), Ignacy (1805-1887), Antoni (1808-?), Józefa (1810-1837).

POTOMKOWIE ANTONIEGO ŁĄTKIEWICZA - SYNA JUSTYNA

Doktor Justyn Łątkiewicz urodził się w 1804 roku na Podolu zmarł w 1848, był synem Antoniego Łątkiewicza Koleżeńskiego Regestratora. Dzieci jego urodzone w Białymstoku to Julia Antonina (1834-?), Ludwik (1836-1905), Leonard (1837-1892), Adolf Feliks (1841-?). Zygmunt (1847-1863)

POTOMKOWIE LUDWIKA SYNA JUSTYNA

Ludwik Łątkiewicz syn doktora Justyna Łątkiewicza, urodził się 20 pażdziernika 1838 roku, zmarł w Ki Lin Mandżuria 1905 roku pochowany na cmentarzu parafii Ewangelicko- Reformowalnej w Warszawie.
Był I-szego stopnia generałem artylerii w carskim wojsku. Kształcił się w korpusie kadetów Aleksandrowskiego Brześcia i Konstantinowskiego. Służbę wojskową rozpoczął jako chorąży 30 stycznia 1858 r., 3.9.1861 - porucznik, 4.8.1877 - 27.2.1879 - dowódca baterii, 20.4.1879 - 22.1.1892 - dowódca baterii, 1880 - Major, 22 stycznia 1892 - 4 sierpnia 1896 - dowódca 36. feldmarszałka piechoty pułku hrabiego Paskiewicza-Erywana 14 maja 1896 - generał dywizji, 6 sierpnia 1902 - generał porucznik, 20 października 1903 - generał artylerii, 9.8.1896 - 11.8.1900 - Dowódca 9. Brygady Artylerii. Wchodziła w skład 9. Dywizji Piechoty 10 Korpusu Armii. Lokalizacja - Połtawa. Odznaczenia Św. Stanisława 3 ul. 1865 Św. Anny III ul. 1868 św. Stanisława 2 ul. 1871 św. Anny 2 ul. 1876 Św. Włodzimierza 4 ul. 1884 Św. Włodzimierza 3 ul. 1888.

Na zdjęciu rodzina Ludwika Łątkiewicza którego odwiedził Branisław w 1894 -1895 w Kijowie. Z lewej strony stoi Branisław w środku Ludwik. Zlewa siedzi guwernantka, z prawej siedzi Felicja, dzieci męskiego rodu Olgierd, Jerzy, Tadeusz, Wacław, Bogdan i Leonard.

Wśród licznego potomstwa Ludwika Łątkiewicza syn Olgierd urodzony 1880 roku zmarł w 1959 roku w Nyack, Rockland County, Nowy York USA,

Syn Ludwika Łątkiewicza Jerzy Kazimierz Walery urodzony 31. 10. 1881 w Ewangelicko-Reformatorskiej wiary, żonaty. Zmarł 1940 roku we Lwowie i tam pochowany. W służbie od 1900 roku. Skończył Morski Korpus. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej i obrony Port Artura. Był kapitanem w Polskiej Marynarce Wojennej.

Gdynia 14. VI. 1933

Jerzy Kazimierz Walery Łątkiewicz zostawił syna Bogdana ur. 11. 08. 1922 w Warszawie, który 09. 08. 2014 zmarł w Lakeside w Kanadzie. Brał udział w II-giej Wojnie Światowej w kampanii D-Day w Polskiej Marynarce Wojennei. Zostawił żonę Barbarę synów Jerzego i Ryszarda oraz wnuka Alexandra.

Syn Ludwika Tadeusz Łątkiewicz urodzony 09. 06. 1883 zmarł w wypadku 22. 08. 1904 pochowany z rodzicami na cmentarzu Parafii Ewangelicko - Reformowalnej w Warszawie. Ukończył kijowskie gimnazjum, Pietrowski Korpus Kadetów i Michajłowską Szkołę Artylerii.

Syn generała Ludwika Łątkiewicza Wacław Łątkiewicz, urodzony 21 październik 1885 roku. Ukończył podchorążych Pietrowski Połtawski (1904), Szkoła Artylerii im. Konstantinowskiego I kategorii. 5 września 1904 r. Został zapisany jako podchorąży niższego stopnia do Konstantinowskiej Szkoły Artylerii. Zrobił chorąży 12 listopada 1906 r. Od 1.1.1909 - porucznik 5. brygady. Porucznik od 5.9.1909 kapitan sztabowy od 31.8.1913. Ze starszeństwem od 22 kwietnia 1914 r. Starszy oficer I Rezerwowej Brygady Górskiej brygady od 27 lipca 1914 r.

LUDWIK, WACŁAW ŁĄTKIEWICZ urodzony 09. 05. 1923 Warszawa zmarł 23. 02. 2006 Aurora Il. USA. Służył w w Polskich Siłach Zbrojnych podczas II-giej Wojny Światowej w Anglii. Pilot Dywizjon 307. Zostawił w USA dwóch synów Krzysztofa, Piotra i córkę Helenę Wiktorię.

Syn Bogdan Łątkiewicz urodzony 1889 zmarł 1916 rosyjski inżynier wojskowy, ukończył Korpus Kadetów Pietrowskiego Połtawy i szkołę inżynierską im. Nikołajewa. Uczestnik I- szej Wojny Światowej. Ranny 05. 05 1915 roku w bitwie w pobliżu rzeki Dubissa. Odznaczony Order Świętego Wielkiego Męczennika IV stopnia. Order św. Włodzimierza IV stopnia. Order św. Anny IV stopnia za odwagę. Zmarł 01. 02. 1916. Został pochowany04. 02. 1916 roku na smoleńskim cmentarzu luterańskim w Petersburgu.

Syn generała Ludwika Łątkiewicza Leonard urodzony 1892 ochrzczony imieniem dziada Leonarda który zmarł w tymże roku. Wykształcenie podstawowe otrzymał w Irkuckiej Szkole Przygotowawczej. 24 sierpnia 1905 został przeniesiony do czwartej klasy Korpusu Kadetów Pietrowskiego Połtawy. Od 13 stycznia 1906 studiował w Korpusie Kadetów Suworowa w Warszawie.

W 1898 urodził sie syn Ludwika Bronisław Łątkiewicz zmarł 1956 w USA.

Memorandum informacyjne z Akt Służby Imigracyjnej Luis B. Łątkiewicza, Beneficjent HR 1657 i Naturalizacja

Beneficjent Bronisław Ludwig Prus-Łątkiewicz mężczyzna, kawaler. rodem z Rosji, który ostatnio był obywatelem Polski. Urodził się 12 czerwca 1898 na Ukrainie i odbył karierę wojskową od 1916 do 1949. Beneficjent 18 września 1951 r został przyjęty do Stanów Zjednoczonych na stałe miejsce zamieszkania w Nowym Jorku. Od 1949 r. do wjazdu do Stanów Zjednoczonych przebywał w Argentynie,. Postępowanie deportacyjne zostało w jego sprawie wszczęte 10 grudnia 1953 r., ponieważ ustalono, że nie posiadał obywatelstwa określonego w wizie imigracyjnej, którą w związku z tym uznano za nieważną. 21 października 1954 r. Imigracyjna Izba Odwoławcza przyznała mu przywilej dobrowolnego wyjazdu z alternatywnym przywilejem wyjazdowym. W tym przypadku najwyraźniej nie jest dostępna żadna ulga administracyjna.
Beneficjent jest obecnie zatrudniony jako konstruktor maszyn z pensją około 6 000 dolarów rocznie. Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwsze małżeństwo w 1919 r. zostało rozwiązane rozwodem w 1921 lub 1922 r. Drugie małżeństwo w 1939 r. z rodaczką i obywatelką Polski, zostało rozwiązane w Anglii w 1945 r. Jego jedyne dziecko, córka, drugiego małżeństwa, mieszka obecnie z matką w Argentynie. Matka dziecka wyszła ponownie za mąż, ale beneficjent twierdzi, że wpłaca 50-60 dolarów każdego miesiąca na utrzymanie dziecka. Ma brata mieszkającego w stanie Nowy Jork i dwóch siostrzeńców mieszkających w Toronto w Kanadzie. To są jego jedyni żyjący krewni. Wartość jego oszczęsności szacuje się netto na około 2800 dolarów. Wykształcenie i doświadczenie beneficjenta prawie wyłącznie ma charakter wojskowy. Jego wykształcenie odbywało się w wojskowych szkołach technicznych, a jego kariera w carskiej Armii Rosyjskiej, Białej Armii i Wojsku Polskim od 1916 do 1922. Od 1922 do 1935 i od 1 września 1939 do 1949 w Polskiej Marynarce Wojennej. Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych był zatrudniony przez ponad dwa lata w United States Naval Ordnance Plant w Forest Park, Illinois, z najwyraźniej zadowalającym wynikiem. Twierdzi, że zaoferowano mu tę pracę w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas pobytu w Argentynie z powodu jego technicznego przygotowania w produkcji torped oraz, że wydanie wizy imigracyjnej zostało przyspieszone przez Departament Marynarki Wojennej.

Pan Gordon, autor tej ustawy, przedłożył następujący list i oświadczenie pod przysięgą na poparcie swojego środka.

Oak Park, Ill., 21 marca 1953

APLIKACJA DO POBYTU I NATURALIZACJI W USA BRONISŁAWA LUDWIKA ŁĄTKIEWICZA

Po 4 miesiącach prób zdobycia pracy i prawie głodu, poszedłem do prawnika po poradę. Jego rada była prosta, za kilkaset pesos dostałem nowy paszport. Rok mojego urodzenia został zmieniony na 1905. Mając pod opieką małe dziecko, nie mogłem się oprzeć takiemu rozwiązaniu problemu. W następnym tygodniu dostałem pierwszą pracę w Argentynie. Oba wyżej wymienione paszporty są załączone do wglądu na tych dokumentach. Ponieważ, według mojej najlepszej wiedzy, wyżej wymienione odchylenia nie były związane z zasadami lojalności wobec rządu Stanów Zjednoczonych i nie przysparzały mi żadnych osobistych korzyści, nie miałem serca udzielać pobocznych wyjaśnień w zatłoczonych biurach konsulatu Stanów Zjednoczonych. w Buenos Aires. Chociaż urodziłem się na terytorium Rosji, prawie tam nie mieszkałem. Od 1905 do 1908 moja rodzina mieszkała w Warszawie, a od 1908 w małej posiadłości około 8 km od Warszawy, której adres był; Stacja Pustelnik Marecka koljka dojazdowa. Moi rodzice i większość moich braci spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w samej Warszawie. Całe życie niepokoiło mnie, że w chwili moich narodzin moi rodzice byli w Rosji. Jestem z Warszawy, a nie z Połtawy, miasta mi nieznanego. Po moim przybyciu do Stanów Zjednoczonych dwa razy myślałem o poprawieniu swoich dokumentów, ale w obu przypadkach odkładałem to ze strachu na skomplikowaną korespondencję, która miała wyniknąć. Chciałbym podkreślić, że zawsze czułem, że ta sprawa nie wpływa na żadne ukryte przywileje osobiste ani na nic, co mogłoby naruszyć moją lojalność: przeciwnie, jest to złe tylko dla mnie, ponieważ muszę pracować dłużej, zanim osiągnę wiek emerytalny. Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe informacje i aby uniknąć skomplikowanej procedury poprawiania moich dokumentów, będę bardzo wdzięczny, jeśli miejsce i data mojego urodzenia pozostaną bez zmian, tj. Warszawa 12 czerwca 1905 r., co zakładam i uważa się za prawdziwe.

Służba w armii rosyjskiej.

W 1915 roku, gdy wojska niemieckie zbliżały się do Warszawy, moja matka została ewakuowana przez władze rosyjskie i postanowiła zostać w Kijowie. W tym roku skończyłem liceum i miałem dwie możliwości: albo zaciągnąć się do akademii wojskowej, albo zostać powołanym do wojska w przyszłym roku. W październiku 1915 został zarejestrowany w akademii wojskowej w Elizawetgradzie (kawaleria), aw październiku 1916 ukończył stopień korneta do 14 pułku ułanów, z którym służyłem na północnym froncie przeciwko Niemcom. Kiedy wybuchła rosyjska rewolucja i wszyscy carscy oficerowie zostali oskarżeni lub po prostu zamordowani, ukryłem się z matką w Kijowie. Kiedyś zostałem aresztowany przez komunistów i uniknąłem rozstrzelania tylko dzięki interwencji mojego kuzyna, płk. Branisława Łątkiewicza z Serbii, który w czasie wojny był attache wojskowym przy Naczelnym Dowództwie Rosji. Nawiasem mówiąc, był też moim ojcem chrzestnym, stąd moje imię. Zaaranżował mi ucieczkę do Noworosyska, portu nad Morzem Czarnym, gdzie pod dowództwem gen. Żeligowskiego zorganizowano polskie jednostki. Kiedy przybyłem do tego portu, wszystkie polskie jednostki popłynęły już do Odessy przez morze. Nie mając pieniędzy na podróże, zaciągnąłem się do Białej Armii Rosyjskiej pod dowództwem generała Denikina. W tej armii służyłem w 2. Lekkiej Kawalerii gen. Drozdowskiego i walczyłem z Czerwonymi od Kaukazu przez Krym do centralnej Rosji. W czasie kampanii krymskiej zostałem ranny. Pod koniec 1919 roku armia generała Denikina została pokonana, a ja walczyłem z oddziałami generała Bredoffa w kierunku polskiej granicy, którą przekroczyłem 20 marca 1920 roku. Matka i 2 braci z czwórki, którzy przeżyli I wojnę światową, byli już w Warszawie. Jako oficer kawalerii zostałem natychmiast zaciągnięty do 18 ułanów Wojska Polskiego i ponownie walczyłem w wojnie polsko-rosyjskiej 1920-1921, która zakończyła się polskim zwycięstwem. Po tych wszystkich wojnach w mojej rodzinie nie było już pieniędzy i dlatego nie mogłem podjąć żadnych studiów. Ponieważ była możliwość wstąpienia oficerów armii do marynarki wojennej i aby służyć razem z bratem, który był dowódcą marynarki wojennej, wstąpiłem do Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej, a po 2 latach szkolenia zostałem przeniesiony do marynarki wojennej.

Moja służba w marynarce wojennej, moje późniejsze studia i moja kariera zawodowa są reprezentowane w moich dokumentach. Jeśli są jakieś dalsze szczegóły, mogę zgłosić się osobiście do biura w Waszyngtonie, 5, 6 lub 7 maja, kiedy moje wakacje zabiorą mnie do stolicy.

Z poważaniem Ludwik Bronisław Prus Łątkiewicz

Wszyscy wyżej wymienieni to synowie Ludwika Łątkiewicza. Poniżej synowie Antoniego.

POTOMKOWIE JUSTYNA - SYNA LEONARDA

Leonard Łątkiewicz, 1836 - 1892 doktor medycyny. Urodził się w Białymstoku, w rodzinie doktora wojskowego Justyna Łątkiewicza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w Żytomierzu. W 1861 ukończył z wyróżnieniem Cesarski Uniwersytet św. Włodzimierza w Kijowie. Otrzymał doktorat.

Uczestniczył w powstaniu 1863 roku. Po stłumieniu powstania uciekł do Galicji. Na wniosek władz rosyjskich został aresztowany przez władze austriackie i osadzony w twierdzy w Ołomuńcu na Morawach. Po zwolnieniu wyjechał do Paryża. Pod koniec 1864 wstąpił do służby w Księstwie Serbii. W grudniu tego samego roku został mianowany lekarzem miejskim w Kragujevacu, gdzie pracował do marca 1867 roku. Następnie służył jako lekarz wojskowy na podstawie kontraktu. W 1969 otrzymał obywatelstwo serbskie. W styczniu 1870 został „prawdziwym lekarzem drugiej klasy”. Otrzymał pierwszą klasę 1 maja 1878 roku. Uczestniczył w wojnach serbsko-tureckich w latach 1876 i 1877-1878. 10 sierpnia 1876 r. otrzymał stopień medyka majora. W maju 1878 powrócił do służby publicznej. Pracował jako fizyk II klasa rejonu Kragujevac. W maju 1881 otrzymał tytuł fizyka pierwszej klasy. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej 1885 służył w wojsku. Zmarł w 1892 r. w Kragujevacu w Serbii. Do dzisiaj w Serbii mieszkają potomkowie Leonarda Łątkiewicza. W mieście Kragujevac zachował się dom, w którym mieszkał dr Leonard Łątkiewicz. Jego imieniem nazwano ulicę.

Korespondencja z Serbii; Kuzynka Tamara wykonała świetną i doskonałą pracę badając nasze pochodzenie. Najciekawszy jest dokument, w którym dwunastu szlachciców gwarantuje podpisem i pieczęciami przynależność Antoniego i Ludwika Łątkiewiczów z województwa krakowskiego do klanu Prus I. Według powszechnego przekonania nasi przodkowie pochodzili z pogańskich Prus za czasów króla Bolesława II, który nadał majątek w województwie krakowskim, a Jadwiga Chwalibińska w swojej książce Ród Prusów w wiekach średnych wspominała Łątkę w województwie krakowskim gniazdka Łątkiewiczovich.
Skoncentruję się teraz na potomstwie Leonardów w Serbii. On i jego żona Katarina z Andrejewicza, poślubieni 18 VII 1865, mają dziesięcioro dzieci.
Emilia, ur. 22 VII 1867
Wladislav 12 I 1869 nie żyje 6 XI 1889
Angelina 13 I 1871 nie żyje 22 V 1874
Branisław 6 III 1873 zmarł 1921

Sofia 24 VI 1874
Nadezda 22 II 1877
Anton 5 IV 1879 nie żyje 26 VIII 1887
Jovanka 29 XII 1880
Ruża 15 IX 1882
Miroslav 15 IX 1884 nie żyje 1960, mój dziadek

Pułkownik Branislaw Łątkiewicz (1873-1921) z Serbii był synem doktora medycyny Leonarda Łątkiewicza. Głowa serbskiej wojennej misji w Rosji w 1915 roku. 10 pażdziernika 1917 roku razem z innymi uczestnikami misji podpisał protest przeciw próbom bolszewików zawarcia rozejmu z przeciwnikiem.

Uczestniczył w tajemnych wojennych dyskusjach w Kijowie 16 stycznia 1918 roku z przedstawicielami strony Entanty o projekcie zorganizowania wschodniego frontu w Rosji i wykorzystania wojsk Serbii i Czechosłowacji. W sierpniu 1918 aresztowany w Moskwie razem ze swoimi współpracownikami, jesienią 1918 roku opuścił Rosję.Branislav ożenił się z Melaniją, mają syna Miroslava i córkę Bosę. Miroslav miał dwóch synów, Vladimira i Branislava. Wnukiem Jovanki jest wybitny serbski malarz Vladimir Vielickovic. Branislav i jego matka Katarina odwiedzili w 1896 roku wuja Ludwika, oraz 28 IX kuzynów Aleksandra i Antoniego w Kaliusik.

Wnukami pułkownika w Serbii to Włodzimierz i Branisław, jak również wybitny serbski malarz Vladimir Vielickovic.

POTOMKOWIE JUSTYNA - SYNA ADOLFA FELIKSA

Adolf, Feliks Łątkiewicz syn Justyna Łątkiewicza, urodził się w 1841 roku w Białymstoku w rodzinie lekarza wojskowego. Ukończył studia medyczne w Moskwie 22 VIII 1870 r. Przez ponad 30 lat pracował jako lekarz w Orenburgu i na wsi. Od 1872 kierował miejskim publicznym szpitalem Aleksandra. Był żonaty z Sophią Fominichną Krukovską, córką prawosławnego księdza. Miał dwóch synów Eugeniusza, Wiaczesława.

Eugeniusz Łontkiewicz 1879 - 1947. Urodził się w Orenburgu w rodzinie doktora Adolfa Feliksa Łątkiewicza. W 1904 ukończył wydział lekarski Uniwersytetu Kazańskiego. Pracował w regionie Astrachania. W 1907 wrócił do Orenburga. Służył w Szpitalu Wojewódzkim w Orenburgu jako chirurg, ginekolog. W 1908 pracował przez pewien czas w Kijowie. Od 1908 do 1913 był trzykrotnie wysyłany do klinik w Moskwie i Petersburgu. W 1914 został zmobilizowany i wysłany na front w Galicji na czele Szpitala Chirurgicznego Czerwonego Krzyża. Na polach bitew przebywał do maja 1917 roku. Wrócił do Orenburga. Pracował jako chirurg w szpitalu wojewódzkim. Żona - Lyubov Vladimirovna Karmilova- Lontkevich, lekarz. Uczyła higieny w miejskich szkołach dla kobiet. Nagrodzony: Order św. Anny III. 23.12.1916 r Miejsce świadczenia usługi: szpital Piotrogrodzkiego Komitetu Infirmerii Kobiecych ROCC. Order św. Stanisława III. 12.03.1916 r

Helena Łątkiewicz 1883 - 1964 Urodziła się w Orenburgu w rodzinie doktora Adolfa Yustinovicha Łątkewicza. Absolwentka paryskiej Sorbony Elena Adolfovna pracowała przez pół wieku w orenburskich szkołach średnich, szkołach radzieckich, pozostawiając niezatarty ślad w duszach i sercach swoich uczniów. Jako nauczycielka z powołania uczyła języków obcych. Zasłynęła jako osoba bystra, niezwykła, kreatywna. Brała czynny udział w życiu muzycznym Orenburga. Nie miała własnych dzieci, więc całą swoją miłość oddała swoim uczniom i rodzicom chrzestnym. W latach 1915-1916. Elena Adolfovna pracowała jako siostra miłosierdzia w Infirmerii Lokalnego Komitetu Kodeksu Karnego w Orenburgu. 27 kwietnia 1916 r. została odznaczona Srebrnym Medalem za dzielną pracę. Do dziś zachował się dom Eleny Adolfovny Lontkevich, wybudowany w trzeciej ćwierci XIX wieku w Nowej Słobodzie, historycznej części miasta Orenburg. Rodzina muzyków Rostropowiczów przeżyła trudne lata ewakuacji w tym domu podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (1941-1943). Tutaj, 31 lipca 1942 r., Wiolonczelista, profesor, Honorowy Artysta RSFSR Leopold Vitoldovich Rostropovich zmarł na zawał serca. Elena Lontkevich, jako anioł stróż, opiekowała się rodziną Rostropowiczów, była matką chrzestną ich dzieci - Mścisława i Weroniki. W 1960 roku Elena Adolfovna Lontkevich sprzedała dom z całym swoim dobytkiem i budynkami gospodarczymi. W 2018 roku dom został przeniesiony do Regionalnego Muzeum Sztuk Pięknych w Orenburgu. Dziś znajduje się tu Dom-Muzeum rodziny Rostropowiczów. Dom jest wyjątkowy pod względem autentyczności odtworzonych wnętrz, otoczenia i pomieszczeń gospodarczych na podwórku. W muzeum znajduje się ogromna liczba eksponatów z końca XIX - początku XX wieku - meble, dokumenty, księgi rodziny Łotkiewiczów, rzeczy osobiste Mścisława Witoldowicza Rostropowicza.

To pierwsze w Rosji muzeum poświęcone życiu i twórczości Mścisława Rostropowicza i jego rodziny. Salon muzyczny domu-muzeum jest miejscem spotkań twórczych, wystaw artystycznych, koncertów.

POTOMKOWIE JUSTYNA - SYN ZYGMUNT

Syn Justyna Łątkiewicza Zygmunt (1847-1863) uczeń gimnazjum Białostockiego w wieku 16 lat zginął w Powstaniu Styczniowym w 1863 roku.

POTOMKOWIE JÓZEFA, ANTONIEGO ŁĄTKIEWICZA - SYNA IGNACEGO

Ignacy urodził się we wsi Iwanowce, obwód mohylewski, obwód podolski. Ochrzczony 26 czerwca 1806 r. Absolwent Cesarskiej Wileńskiej Akademii Medycznej i Chirurgicznej (Wilno). 1832 - 1841 - etatowy lekarz placówki kwarantanny Ackerman (prowincja Taurydów). 1841 - 1846 - lekarz sztabowy Domu Kwarantanny w Kerczu (prowincja Taurydów). 2.11.1846 - 4.5.1847 - kierownik prywatnej kwarantanny w Noworosyjsku. 4.5.1847 - 3.5.1851 - Kierownik Noworosyjskiego Urzędu ds. Kwarantanny i Ceł. Po przejściu na emeryturę mieszkał w majątku Kalyusik w guberni podolskiej. Żona Maria Stanisławowna. Dzieci Ignacego Łątkiewicza to Aleksander(1846-?) i Antoni (1848-?) . Dzieci Antoniego to Olga i Mikołaj.

Potomek Ignacego syn Aleksander miał syna Stefana (1878-1946) a ten miał dwóch synów Eugeniusza Łątkiewicza uczestnika II wojny światowej. Drugim był Jerzy Łątkiewicz, mieszkał w Szczecinie. Podczas II Wojny Światowej był jeńcem obozu Oflag II C. Żona Aleksandra Klementyna Szuszkiewicz lekarz. Zostawili syna Krzysztofa, wnuczkę Kalinę .

Jerzy Łątkiewicz

Eugeniusz Łątkiewicz zostawił syna Jerzego Łątkiewicza męża Tamary genealoga rodu i ich córkę Krystynę.

Eugeniusz Łątkiewicz

POTOMKOWIE JÓZEFA , ANTONIEGO ŁĄTKIEWICZA - SYN JÓZEF

Józef Łątkiewicz urodził się na Podolu w 23.7.1810 , zmarł 29.7.1837 w Chalonś-sur-Marne. Pochowany na miejscowym cmentarzu północnym. Syn Kollegskiego Regestratora Antoniego Łątkiewicza. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim. W wojnie 1831 uczestniczył w stopniu ppor. 3 bat. lek. artylerii konnej. Był podof. w 1 p. ul. w artylerii konnej. Po powstaniu schronił się w Krakowie. Uwięziony przez Austriaków na żądanie Rosji. Uwolniony został w 1836 roku, wrócił do kraju, stamtąd na emigrował do Francji. Najpierw przez Triest do Marsylii. Początkowo w Lorgues w dep. Var. 15.11.1836 przystąpił do TDP. Towarzystwo Demokratyczne Polskie.

HERB PRUS I

Powyższy herb Prus I pochodzi z rodowej kaplicy-grobu Wiśniewskich, znajdującej się na starym cmentarzu Krystynopolskim w Czerwonohradzie obwód lwowski, Ukraina.

Murowany, piętrowy dom przy ul.Warszawskiej 38 w Białymstoku powstał przed 1807 rokiem. Zbudował jego Jan Fryderyk Werner, pruski urzędnik, pełniący funkcję administratora jednej z domen na obszarze departamentu białostockiego. Na zapleczu domu już w 1810 r. stał browar i słodownia, działające nadal w 1825 r. wraz z wyszynkiem piwa. Wówczas nieruchomość należała już do Zofii z domu Weller, wdowy po Janie Fryderyku. Dom i posesja przy ul. Warszawskiej 38 należały do wdowy po Janie Fryderyku jeszcze w 1853 r. Zofia z domu Weller zmarła najpewniej w latach 60. XIX w., po czym majątek przeszedł w posiadanie ich córki, Luizy (zapisywanej też jako Ludwika).  W 1832 r. wyszła ona za doktora medycyny Justyna Łątkiewicza. Z tego małżeństwa na świat przyszły dzieci: Julia Antonina (1834), Leonard (1836), Ludwik (1838) i Adolf Feliks (1841). Najmłodszy Adolf Feliks Łątkiewicz, urzędnik carski w randze radcy kolegialnego, w 1881 r. wykupił nieruchomość od matki Luizy i był jej posiadaczem do 1895 r.  Tego roku sprzedał ją niemieckiemu fabrykantowi, Adolfowi Brauneckowi.  W akcie notarialnym odnotowano, że majątek składał się z murowanego piętrowego domu, dwóch parterowych oficyn, stajni i wozowni z pruskiego muru (może dawny  browar Wernerów), stojących na działce ciągnącej się od ul.Aleksandrowskiej aż do ul.Bulwarowej, biegnącej nad brzegiem wielkiego stawu.