JAKA JEST SZANSA CZYTANIA PRAWDZIWEJ HISTORII ?

Poniżej zamieszczamy esej o fałszowaniu historii, ale autor pomimo tej intencji w Prusów historii nie ustrzegł się od błędów. Duże prawdopodobieństwo nie dotarł do wszystkich żródeł. Od zarania cywilizacji historia była zmyślanana, wyolbrzymiana czyli fałszowana i tak było przez stulecia, każdy następny ponownie na swój sposób ją fałszował. Z reguły historia jest pisana na zamówienie, szczególnie na polityczne, często dla korzyści finansowych. Nauka historii nie ulega rozwojowi, ale tylko dalszemu deformowaniu, a miłośnicy na półkach zbierają makulaturę.

ODKŁAMUJMY HISTORIĘ, UŚWIADAMIAJMY!

 Należy odkłamywać historię, a także uświadamiać tych, którzy jej nie znają bądź błędnie interpretują!

  I tak:

  1. Prusy to nie były Niemcy, Prusowie to nie Niemcy, to nie Germanowie! W sensie nie zawsze tak było. Prusowie to ludy bałtyckie zamieszkujące w średniowieczu tereny między Pomorzem, Mazowszem, Litwą, Bałtykiem (wybrzeże Bałtyku między dolną Wisłą a dolnym Niemnem) oraz Niwą. Obecnie ich terytorium zajmują: województwo warmińsko-mazurskie, fragment województwa pomorskiego i część województwa kujawsko-pomorskiego (ziemia chełmińska) oraz obwód kaliningradzki. W najstarszych źródłach ludy bałtyjskie są określane jako Estowie (Aestii, Aisti, Esti). Nazwą tą posłużył się również Wulfstan, anglosaski podróżnik, który około 890 roku odwiedził Truso i pozostawił opis życia ówczesnych Prusów. Uważa się, że nazwa Prusowie (Bruzi) została pierwszy raz wymieniona przez tzw. Geografa Bawarskiego w połowie IX wieku. Jednak Geograf Bawarski lokalizuje ten lud pomiędzy rzeką Anizą w Austrii a Renem (Bruzi plus est undique quam de Enisa ad Rhenum), co jest „informacją jawnie fałszywą”. Kolejne wzmianki, odnoszące się już na pewno do Prusów, pochodzą z drugiej połowy X wieku i dotyczą sąsiadów państwa piastowskiego (relacja Ibrahima ibn Jakuba, Dagome iudex), a więcej informacji pojawia się dopiero na przełomie X i XI wieku w związku z misjami św. Wojciecha i Brunona z Kwerfurtu (Żywot pierwszy św. Wojciecha, Żywot drugi św. Wojciecha, List Brunona z Kwerfurtu do króla Henryka II, Kronika Thietmara).
Piszący w XI wieku kronikarz Adam z Bremy wspomina o Prusach zamieszkujących w Sambii. Powstała na początku XII wieku Kronika Galla Anonima opisuje najazd Bolesława Krzywoustego na ziemie Prusów. Źródła duńskie wzmiankują wyprawę króla Waldemara II Zwycięskiego do Prus w 1210 roku, a jego księga podatkowa Liber Census Daniae zawiera po raz pierwszy opis „ziem pruskich” z listą zamieszkujących je plemion (wzmianka datowana na ok. 1210-1231 r). Nazwa krainy – Prusy została przejęta od nazwy ludu. W połowie IX wieku Prusowie zasiedlali ziemie, które rozciągały się od zachodu od jeziora Druzno-rzeki Dzierzgoń-Jeziora Jeziorak po rzekę Niemen na wschodzie. Przybyli na ten obszar zapewne około VI – V w p.n.e. z obszaru środkowej Rusi z dorzeczy Dniepru i Wołgi[potrzebny przypis]. W XIII wieku ich terytorium zajmowało około 42 000 km² przy 170 000 mieszkańców. Oprócz Prusów jako odrębny lud wymieniani są Jaćwingowie. Nazwy pruskich krain, pochodzące od nazw plemion je zamieszkujących (od zachodu):

• Pomezania
• Pogezania
• Galindia
• Sasinia
• Warmia
• Barcja
• Sambia
• Natangia
• Nadrowia
• Skalowia
• Sudawia (Sudowia, Jaćwież)

W 1226 roku książę Konrad Mazowiecki popełnił dziejowy błąd sprowadzając dla ochrony szlaku wiślanego przed Prusami na pogranicze pruskie zakony rycerskie – do ziemi chełmińskiej Krzyżacy, kalatrawensi Świętopełka do Tymawy, w Dobrzyniu nad Wisłą bp Chrystian założył zakon braci dobrzyńskich. Zakony te miały m.in. przejąć zadania ochrony granic od pogranicznych rodów rycerskich. Ambicje polityczne Konrada mazowieckiego i zaangażowanie w Małopolsce skłoniły go do sprowadzenia zakonu krzyżackiego na pogranicze polsko-pruskie, przy czym nie docenił on roli Zakonu jako zaplecza dla żywiołu niemieckiego, zainteresowanego ekspansją w rejonie Bałtyku. Podbici Prusowie przejęli język i kulturę niemiecką, natomiast na wschodzie zasymilowali się z Litwinami, a na południu z Mazurami. Szacuje się, że w sumie nawet 15 tysięcy Prusów mogło opuścić swoją ojczyznę. Część z nich w następnych latach powróciła do Prus w związku z możliwością otrzymania nowych nadań. Pozostali osiedlili się na wcześniej wymienionych terenach. Nieliczni Prusowie zamieszkali również w Wielkopolsce, Małopolsce i na Lubelszczyźnie.

  2. Mazurzy to nie Niemcy! Mazurzy (maz. Mazurÿ, daw. Mazurzy pruscy) – mieszkańcy południowych Prus Wschodnich, potomkowie polskich osadników z Mazowsza (przeważnie chłopów, ale także szlachty), którzy w kilku falach osadnictwa zasiedlili południową i częściowo wschodnią część Prus Książęcych od XII w. i którzy ulegli wymieszaniu z pozostałościami ludności pruskiej oraz kolonistami z Rzeszy Niemieckiej i innych państw Europy Zachodniej. Obecnie trudno określić proporcje określonych etnosów w kształtowaniu się ludności mazursko-pruskiej.
W odróżnieniu od katolickich Warmiaków i Mazowszan, przyjęli oni luteranizm wraz z sekularyzacją Prus Książęcych oraz przejściem ich władcy (Albrechta Hohenzollerna) na protestantyzm w 1525. Odtąd luteranizm stał się ważną cechą wyróżniającą Mazurów pruskich od pokrewnych grup etnicznych.
Język niemiecki, używany przez Mazurów był językiem literackim (hochdeutsch) i różnił się od potocznego języka niemieckich większości mieszkańców Prus Książęcych, którym była odmiana języka dolnoniemieckiego (Plattdeutsch).

https://www.facebook.com/groups/807035739439976/permalink/2893163657493830/?sfnsn=mo&ref=share

07 STYCZEŃ 2023